Zo simpel als ABC
een verzamelbundel van informatie over de bestemming in het algemeen. Hier kan je veel practische informatie terugvinden.
De Dolmusbusjes zijn met pensioen
De dagen van de Dolmus in Alanya zijn voorbij. Dit populaire vervoersmiddel is vervangen door stadsbussen die dezelfde routes rijden. Dit is het resultaat van een gemeentelijk besluit dat privé busondernemingen in Alanya verbiedt.
In geheel Alanya worden nieuwe bushaltes geplaatst. Om zeker te zijn dat de chauffeur stopt, wordt u aangeraden om bij een bushalte in te stappen. U kunt ook proberen de bus door middel van hand op steken te laten stoppen, maar dit geeft geen zekerheid.
De stadsbussen rijden van 07.00 tot 24.00 uur en kosten ongeveer 0.50 Euro. Probeer zo gepast mogelijk contant aan de chauffeur te betalen. Er is geen kortingssysteem.
Het Dolmusstation bestaat nog steeds en hier vindt de de Dolmusbusjes die naar bestemmingen buiten Alanya rijden. Zij rijden normaliter niet over de hoofdweg in Alanya, maar over de rondweg.
Het weer in Alanya
Alanya is gelegen in het Middellandse Zee gebied in Turkije, op 36 graden en 32 minuten noorderbreedte en 32 graden en 1 minuut oosterbreedte.Ten noorden van de stad, begint het Taurus gebergte dat toppen van 3000 meter hoogte heeft. Er zijn tevens verschillende plateaus die door de lokale bergbevolking bewoond worden.
Het klimaat in Alanya is typisch voor het Middellandse Zee gebied: natte, milde winters en droge, hete zomers. December en januari zijn de natste maanden, terwijl augustus de droogste maand is.
De gemiddelde temperatuur in Alanya ligt rond de 19 graden. Augustus is de heetste maand met een gemiddelde van 27 graden, terwijl januari met gemiddeld 12 graden de koudste maand is. De temperatuur op de bergplateaus ligt over het algemeen 13-14 graden lager dan in de stad Alanya. Nachtvorst komt zelden voor en het sneeuwt eigenlijk nooit. Bananen, sinaasappels en groentes worden altijd geplant op plekken waar de koude noorder bergwind ze niet kan bereiken.
De wind komt meestal uit het zuidoosten, maar in de winter zijn er vaak stormen vanuit het zuiden. Deze stormen kunnen ontzettend zwaar zijn, maar veroorzaken bijna nooit schade.
Overzicht van gemiddelde lucht- en zeetemperaturen.
Januari: 11,6° 17°
Februari: 12,2° 16,1°
Maart: 13,4° 16,3°
April: 16,5° 17,9°
Mei: 20,2° 21,1°
Juni: 24,4° 24,2°
Juli: 26,8° 27,1°
Augustus: 27,1° 28,2°
September: 24,3° 26,9°
Oktober: 20,3° 24,4°
November: 16,1° 21,3°
December: 13,1° 18,4°
Gemiddelde luchtdruk: 759,6 mm Hg.
Per auto en boot naar Alanya
Ik ging in Alanya wonen. Voor hoe lang wist ik niet, maar ik ging erheen en ik ging met de auto! Aangezien ik alleen zou gaan, nam ik voorzorgsmaatregelen. Zo oefenende ik in het wisselen van banden van mijn Honda Civic.
Ik had een route gepland naar Venetië, vanwaar ik de veerboot naar Izmir in Turkije zou nemen. Ik zou vertrekken op 27 april 1996 om 9.00 uur. Gelukkig ging alles goed en op 23 april vertrok ik voor mijn avontuur naar Alanya. De eerste nacht verbleef ik in de buurt van Dover, omdat ik de volgende ochtend de veerdienst naar Frankrijk wilde nemen.
Dag 1 De boot had me naar Frankrijk gebracht en nu was ik aan de verkeerde kant van de weg aan het rijden richting Zwitserland en Italië! Het was een heldere dag en in de vroege avond arriveerde ik in Colmar, vlakbij de Zwitserse grens. Ik vond een comfortabel hotel, waar ik een goede maaltijd en wijn heb genoten en een goede nachtrust had.
Dag 2 Vandaag ging ik richting het Gardameer ın Italië, waar ik hoopte een aantal dagen te kunnen blijven om rond te kijken. Dit was volgens mij een van de prachtigste dagen van de hele reis. Het landschap was spectaculair, terwijl ik door de bergen van Zwitserland naar Italië reed. Ondanks dat ik een verkeerde afslag had genomen, arriveerde ik in de middag bij het Gardameer en ik vond een hotel voor mijn korte verblijf.
Dag 3 Geen gerij vandaag, maar tijd om te ontspannen en rond te kijken. De dag bracht ik door met een boottocht langs de randen van het meer en daarna ging ik bergopwaarts met een trein naar Malcesine. De lucht was grijs, maar ik genoot van de frisse lucht.
Dag 4 Ik ging vroeg op weg naar Venetië om de ferryhaven te vinden. De auto liet ik in de rij achter en voor het inchecken ben ik het San Marcoplein en de Brug der Zuchten gaan verkennen. Toen ik terugkwam bij mijn Honda, stonden veel andere autos te wachten. Gelukkig werd ik geholpen met de formaliteiten door reizigers die de overtocht al vaker hadden gemaakt. De gang van zaken was chaotisch, maar uiteindelijk was ik terug bij mijn auto en klaar om de veerboot op te rijden. Dat viel nog niet mee! Ik moest wachten op de autos voor mij. Zodra die hun papieren in orde hadden, kon ik rijden!
Eindelijk was ik aan boord, mijn verblijfplaats voor de komende drie nachten. Het was geen luxe cruiseschip, maar een gewone Turkse veerboot. Het was echter een boot met prima voorzieningen met alle maaltijden inclusief. Voor drankjes moest je betalen waarvoor je een bonnenboekje moest kopen.Na enige onderhandelingen tussen een lid van de bemanning en een vriend van mij, waarbij mijn geld werd gewisseld, kreeg ik een hut voor mezelf. Dit was een aanzienlijke verbetering, want op mijn ticket stond dat ik de nachten mocht doorbrengen op een dekstoel.
Dag 5 en 6 Ik paste me aan en werd opgenomen door enkele passagiers. Dit waren n hoofdzaak Turken uit Engeland of Duitsland die teruggingen voor een bezoek. Toen ze hadden vastgesteld dat ik de eigenaar was van de Honda met het Engelse kenteken, begonnen ze te praten en voor mij te zorgen. Een zorgde ervoor dat ik gezelschap had tijdens het eten, zodat ik niet alleen aan een tafel zat. Ik zat veel op het dek, omdat het weer lekker was en ik kon lezen, terwijl we langs de Italiaanse en Griekse kusten voeren.
s Avonds zat ik in de lounge met mijn boek, terwijl de anderen kaartten. Ik vroeg hun of ze speelden om geld en ze antwoordden: Nee, om drankjes! Ik kreeg steeds een drankje bij een rondje, hoewel ik niet mee kaartte.
Op de tweede dag vertelde degene met wie ik aan tafel zat te eten, me dat we door het kanaal van Corinthië zouden varen. Dit verbindt de Adriatische met de Egeïsche Zee. Hij zou me laten weten, wanneer dat het geval was, zodat ik kon komen kijken. We gingen aan dek en keken, terwijl de kleine sleepboot ons leidde. Het was volstrekt verbazingwekkend. Er was geen enkele ruimte om te manoeuvreren terwijl we langzaam stukje voor stukje de 6,3 km lange afstand aflegden Dit is zeker een staaltje van ingenieurskunst.
Dag 7 We arriveerden in Izmir en het was tijd van boord te gaan. Hier had ik mijn eerste ervaring met de Turkse bureaucratie. Er was volstrekt geen systeem om de douane te passeren. Als ik geen hulp had gehad van andere passagiers, zou ik nog steeds bij de douane staan, vrees ik. Je moest de auto verlaten en met al je papieren naar een loket waar die werden gecontroleerd. Ik kreeg mijn toeristenvisum en toen moest ik naar een ander loket voor de auto. Het visum kwam in mijn paspoort. Aanvankelijk kreeg ik een visum voor drie maanden voor mijn auto maar ik vroeg om een langere periode en met tegenzin werd die veranderd in vijf maanden! Toen kon ik door de douane en tenslotte konden we de haven verlaten. Dit had uren in beslag genomen!
Omdat ik iedereen had verteld dat ik naar Alanya ging, zochten ze een gids voor me, omdat ze vonden dat ik het in mijn eentje niet zou redden. Omdat er grote wegwerkzaamheden waren op de weg die ik wilde nemen, werd mij geadviseerd een andere route te nemen. Ik moest een man die naar Syrië ging , volgen. Hij behoorde niet tot de mensen die ik aan boord had leren kennen. Mij werd verzekerd, dat hij rustig zou rijden in zijn oude Mercedes , omdat ik geen idee had waar we heen gingen. Ik hoef niet te vertellen dat hij, toen we eenmaal op weg waren, er als de gesmeerde bliksem vandoor ging. Dit was een goede kennismaking met de Turkse manier van autorijden. Terwijl ik hem zo goed mogelijk probeerde te volgen, stond me dit toch niet aan. We stopten in Afyon, waar we een hotel vonden met maar een vrije kamer ( tenminste dat vertelde hij me). Zijn vrouw begreep hem niet. Zullen we eerst wat drinken? Het lijkt me voldoende te vermelden dat we afscheid van elkaar namen en ik ging met mijn ongeschonden eer richting Alanya.
Dag 8 Ik kwam in Alanya aan op 1 mei 1996, parkeerde mijn auto in het havengebied en gaf een enorme zucht van opluchting. Ik had het voor elkaar gekregen en nauwelijks problemen gehad. Wat ik me niet realiseerde, was hoeveel bekijks ik zou krijgen in Alanya door in een buitenlandse auto te rijden. Maar dat is een ander verhaal!